Ημέρα Τετάρτη 28.02.2018, έρχεται στον κόσμο το κοριτσάκι μας. (Διάβασε εδώ πώς φτάσαμε στην ημέρα της γέννησης). Είμαι στο μαιευτήριο. Το μωρό μας βρίσκεται στην ΜΕΝΝ, στην θερμοκοιτίδα, για υποστήριξη. Προσπαθώ να συνέλθω από τους πόνους της καισαρικής. Την επισκεπτόμαστε 2 φορές τη μέρα στην πρώτη της… “φωλίτσα”. Τα μισόλογα των γιατρών σύντομα μετατρέπονται σε ερώτηση, ευθεία και κοφτή: “Δίνετε την συγκατάθεσή σας για να γίνει εξέταση DNA (Καρυότυπος) για να επιβεβαιώσουμε ότι το μωρό σας έχει Σύνδρομο Down;”

ΣΟΚ. Πιο σοκ πεθαίνεις. 

Ημέρα Παρασκευή (μπήκε και ο Μάρτιος). Ναι. δίνουμε την συγκατάθεση. Μέσα μου ελπίζω ότι όλο αυτό είναι κάτι τυπικό. Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα έχω χαμένα. Δεν έχω όρεξη να δω κανέναν επισκέπτη. Τα ροζ συννεφάκια έξω από το παράθυρό μου σκορπίζουν στον αέρα. Οι ανθοδέσμες στο δωμάτιο μοιάζουν μαραμένες. Δεν έχω αίσθηση του χρόνου. Άλλες δύο μαμάδες μέσα στο δωμάτιο με τα μωράκια τους αγκαλίτσα κι εγώ…  άδεια.  

Παρασκευή απόγευμα έξω από την ΜΕΝΝ, νιώθω να με σφάζουν στην κοιλιά! Ανεβαίνω στο δωμάτιο χωρίς να δω το κοριτσάκι μου. Και ξεκινά ένας ακόμη γολγοθάς. Πονάω ανελέητα. Συνεχόμενα. Και δεν με πιστεύει κανείς. “Είναι οι πόνοι μετά την καισαρική”. “Σήκω να περπατήσεις, να κινηθείς”. “Κάνε υπομονή”.  Και κάνω πολύ υπομονή. Και δαγκώνομαι. Και συνεχίζω να νιώθω στα χαμένα. 

Κυριακή ξημερώματα. Πιάνω το χέρι της νοσοκόμας που ήρθε να αλλάξει τον ορό και της λέω: “Πονάω πολύ. Κάντε κάτι αλλιώς θα πεθάνω.” Και ξεκινούν οι εξετάσεις. Δεν θυμάμαι αν έκανα 2 ή 3 αξονικές εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα τίποτα. Την Δευτέρα το ίδιο. Με ψάχνουν να δουν τι μου συμβαίνει. Και ο πόνος συνεχίζει αμείλικτος. Και χειροτερεύει. Αναρωτιέμαι: “Πόσο πόνο μπορώ να αντέξω;”. Και ταυτόχρονα, ανταλλάσσω τον πόνο με άγχος: “Πότε θα βγουν τα αποτελέσματα DNA για το κοριτσάκι μου;”.   

Δευτέρα βράδυ. “Μπαίνεις ξανά χειρουργείο. Συστροφή εντέρου.” Γρήγορα, τώρα, να προλάβουμε. Ακόμη μία φορά, μέσα σε λίγες μέρες. Να αναρωτηθώ πάλι αν θα ζήσω; Όχι. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μάθω τι συμβαίνει με το κοριτσάκι μου.

Ημέρα Τετάρτη (αν θυμάμαι καλά). Προσπαθώ να αναρρώσω από το χειρουργείο. Έχω διάφορα καλώδια και σωληνάκια πάνω μου (κι εκείνη η παροχέτευση! Ω Θεέ μου!). Έχουν τρυπηθεί παντού τα χέρια μου, πλέον ο ορός είναι κάπου στο πόδι μου. Ο μετεγχειρητικός πόνος μεγάλος, αλλά τουλάχιστον το πρόβλημα διορθώθηκε και όλα θα πάνε καλά.

Ήρθε η ώρα για τα αποτελέσματα της εξέτασης DNA (Καρυότυπος). Επιβεβαιώνεται ότι το παιδί μας έχει Σύνδρομο Down. 

“Πώς έγινε αυτό;”

Το μόνο πράγμα που είπα. Από άγνοια. Από αμηχανία. Από το σοκ. Προσπαθώ να θυμηθώ τις εξετάσεις στην εγκυμοσύνη, τις πιθανότητες! Πηγαίνουμε στο επισκεπτήριο 2 φορές τη μέρα και βλέπουμε το παιδί μας στην θερμοκοιτίδα. Ευτυχώς είναι καλά! “Θεέ μου! Μόνο αυτό θέλω, να είναι καλά! Δώστης όση δύναμη έχεις! Και μαζί της παίρνουμε δύναμη κι εμείς!” Και ψάχνω στο ίντερνετ να μάθω ό,τι μπορώ. Δεν υπάρχει εξάλλου καμία υποστήριξη από πουθενά. Είσαι μόνος σου, με το χαρτί της διάγνωσης στα χέρια σου. 

Μεταξύ μας συζητάμε. Και κοιτιόμαστε χωρίς να συζητάμε. Και δεν κοιτιόμαστε γιατί τα μάτια μας είναι χαμένα σε σκέψεις. Οι πολύ άμεσοι κοντινοί μας άνθρωποι μαθαίνουν τα νέα. Όλοι τους είναι δυνατοί και υποστηρικτικοί. Με ανοιχτό μυαλό και ζεστή καρδιά. Αλήθεια, είμαι τόσο περήφανη που είναι στη ζωή μου!

Δεν κλαίω. Δεν θρηνώ. Δεν καταριέμαι τη ζωή. Ούτε την τύχη.  

Απλά ανυπομονώ.

Για δύο βασικά πράγματα: 1)Να γίνω εντελώς καλά, και 2)Να πάρω το παιδί μου αγκαλιά. Στο σπίτι μας. Να το νταντέψω. Να το μυρίσω. Να του τραγουδήσω, Να το ταϊσω. Να το αλλάξω. Όλα αυτά τα απλά που θα πρεπε να απολαμβάνω από την πρώτη στιγμή που γέννησα. Άλλωστε, πέρα από οποιοδήποτε σύνδρομο, γέννησα το μωράκι μου, που με έχει και το έχω ανάγκη! Το αγγελουδάκι μου! (και κάπως έτσι πήρε το όνομά της – γιατί στα δικά μας μάτια είναι το αγγελούδι μας από την πρώτη στιγμή και για πάντα!)

“Αν η ζωή σου φέρει λεμόνια, μπορείς να κάνεις μια ωραιότατη λεμονάδα” είπε ο Γρηγόρης. Και από τη μέρα που γυρίσαμε σπίτι η σκέψη μας και ο στόχος μας είναι να κάνουμε αυτήν την λεμονάδα όσο πιο νόστιμη γίνεται!